Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kielcach

POSTANOWIENIE

Dnia 6 lipca 2017 roku

Sąd Rejonowy w Kielcach VIII Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący - SSR Grzegorz Szyba

Protokolant - stażysta Malwina Kasprzak

po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2017 roku w Kielcach

na rozprawie

sprawy z wniosku E. P.

z udziałem L. M., M. W., Z. H., B. K., E. J., M. M., Z. M., S. M., I. K., T. G., E. D., R. K., Ł. K., M. K., Województwa (...) Zarządu Dróg Wojewódzkich w K., B. P.

o zasiedzenie

p o s t a n a w i a:

1.  oddalić wniosek;

2.  stwierdzić, że wnioskodawca i uczestnicy ponoszą koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie;

3.  przyznać adwokatowi K. J. kwotę 1476 zł (jeden tysiąc czterysta siedemdziesiąt sześć złotych) tytułem wynagrodzenia kuratora, które w całości wypłacić z zaliczki (...);

4.  nakazać pobrać od E. P. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kielcach kwotę 284 zł (dwieście osiemdziesiąt cztery złote) tytułem kosztów sądowych.

SSR Grzegorz Szyba

Sygn. akt VIII Ns 452/15

UZASADNIENIE

Wnioskiem z dnia 27 marca 2015 roku E. P. wniósł o stwierdzenie, że nabył przez zasiedzenie z dniem 31 grudnia 2002 roku własność nieruchomości gruntowej oznaczonej jako działka ewidencyjna nr (...) o powierzchni 0,0622 ha położonej w K. przy ul. (...), nie posiadającej urządzonej księgi wieczystej ani zbioru dokumentów.

W uzasadnieniu wskazał, iż zamieszkał na przedmiotowej nieruchomości w 1972 roku. Od tamtej pory jest tam zameldowany na pobyt stały. Na nieruchomości objętej żądaniem wniosku znajduje się budynek mieszkalny a ponadto budynek gospodarczy wykorzystywany od lat przez wnioskodawcę jako warsztat. Nieruchomość była uprzednio własnością matki wnioskodawcy - J. P., która zmarła w dniu 15 stycznia 2000 roku. Od czasu wprowadzenia się przez wnioskodawcę na nieruchomość, zarówno wnioskodawca jak i jego rodzeństwo mieli i mają świadomość, że stanowi ona faktyczną własność wnioskodawcy, bowiem została mu ona przekazana przez matkę. Wnioskodawca przez rodzinę i sąsiadów jest postrzegany jako wyłączny właściciel przedmiotowej nieruchomości. Od dnia objęcia w posiadanie wnioskodawca posiadał i nadal posiada nieruchomość nieprzerwanie i samoistnie. Żaden z sąsiadów ani rodzeństwa wnioskodawcy nigdy nie kwestionował takiego stanu rzeczy, bowiem wnioskodawca zawsze samodzielnie ponosił wszelkie ciężary związane z przedmiotową nieruchomością, nawet jeszcze za życia swojej matki.(k.2-3)

W piśmie z dnia 19 listopada 2015 roku uczestnik Prezydent Miasta K. - Miejski Zarząd Dróg w K. oświadczył, że nie sprzeciwia się wnioskowi o zasiedzenie w niniejszej sprawie i pozostawia jego rozstrzygnięcie do uznania Sądu Rejonowego w Kielcach.(k.111)

W piśmie z dnia 24 listopada 2015 roku uczestnik Skarb Państwa - Prezydent Miasta K. oświadczył, że nie sprzeciwia się wnioskowi o zasiedzenie w niniejszej sprawie i pozostawia jego rozstrzygnięcie do uznania Sądu Rejonowego w Kielcach.(k.123-124)

Na rozprawie w dniu 21 stycznia 2016 roku kurator dla nieznanej z miejsca pobytu E. D. oświadczył że pozostawia wniosek o zasiedzenie do uznania Sądu Rejonowego w Kielcach, uczestniczka Z. H. oświadczyła, że przyłącza się do treści wniosku, zaś uczestnicy M. W., B. S., J. K. i B. K. oświadczyli, że nie sprzeciwiają się wnioskowi o zasiedzenie w niniejszej sprawie.(k. 182)

Na rozprawie w dniu 13 kwietnia 2017 roku uczestnik W. K. oświadczył że pozostawia wniosek o zasiedzenie do uznania Sądu Rejonowego w Kielcach.(k. 429)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dla nieruchomości gruntowej oznaczonej jako działka ewidencyjna nr (...) o powierzchni 0,0622 ha położonej w obrębie (...) K. przy ul. (...) w K. nie jest prowadzona księga wieczysta ani zbiór dokumentów. W aktualnym rejestrze gruntów jako współposiadacze samoistni tej nieruchomości figurują S. G. i J. P.. Nieruchomość zabudowana jest budynkiem mieszkalnym o konstrukcji drewnianej o pow. 47 m ² wybudowanym w 1935 roku, budynkiem gospodarczym o konstrukcji drewnianej o pow. 24 m ² wybudowanym w 1935 roku oraz budynkiem gospodarczym o konstrukcji murowanej o pow. 20 m ² wybudowanym w 1965 roku.

Dowód: mapa sytuacyjna sporządzona przez geodetę uprawnionego K. S. z dnia 30.10.2008r. (k.8), wypis z rejestru gruntów Miasta K. (k. 13), pismo Urzędu Miasta K. z dnia 18.02.2016r. (k. 227)

Postanowieniem z dnia 20 września 2000 roku sygn.. akt VII Ns 764/00 Sąd Rejonowy w Kielcach stwierdził, że spadek po J. P., zmarłej dnia 15 stycznia 2000 roku w S., ostatnio stale zamieszkałej w K. na podstawie ustawy nabyły dzieci: E. P., L. M., Z. H. i M. W., każde z nich w ¼ części.

Dowód: odpis postanowienia Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 20.09.2000 r. sygn.. akt VII Ns 764/00 (k.7)

S. G. zmarła w dniu 30 listopada 1991 roku w K., gdzie ostatnio stale zamieszkiwała.

Dowód: odpis skrócony aktu zgonu S. G. (k.31)

Do 1932 roku posiadaczem samoistnym nieruchomości gruntowej oznaczonej jako działka ewidencyjna nr (...) o powierzchni 0,0622 ha położonej przy ul. (...) w K. była matka J. P., tj. M. G., która jednakże nie posiadała żadnego tytułu własności do tej nieruchomości. W 1932 roku na podstawie nieformalnej umowy M. G. przekazała swojej córce J. P. samoistne posiadanie tej nieruchomości. Następnie J. P. zawarła w latach 30-tych ubiegłego wieku związek małżeński ze S. P. i wraz ze swoim mężem zamieszkała na nieruchomości, gdzie wybudowali w latach 30-tych ubiegłego wieku dom mieszkalny o konstrukcji drewnianej oraz budynek gospodarczy o konstrukcji drewnianej. S. P. zmarł w 1993 roku. J. P. wraz ze swoim mężem S. P. zamieszkiwali w wybudowanym przez siebie budynku mieszkalnym nieprzerwanie najpóźniej od 1932 roku aż do swojej śmierci, tj. S. P. do 1993 roku, a J. P. do 2000 roku. W budynku mieszkalnym na tej nieruchomości zamieszkiwał nieprzerwanie od daty swoich urodzin tj. 1952 roku do połowy lat 80-tych ubiegłego wieku E. P., który jest synem J. P. i S. P.. Następnie E. P. po śmierci J. P. w 2000 roku ponownie wprowadził się na tę nieruchomość i zamieszkuje na niej nieprzerwanie od 2000 roku do chwili obecnej. Na przedmiotowej nieruchomości zamieszkiwały również od daty swoich urodzin aż do czasu zamążpójścia pozostałe dzieci J. P. i S. P.: Z. H. do 1970 roku, M. W. do 1954 roku, G. M. nie później niż do końca lat 60-tych ubiegłego wieku. W 1972 roku E. P. wybudował na nieruchomości murowany garaż, czemu nie sprzeciwiali się J. P. i S. P.. Ponadto w latach 70-tych ubiegłego wieku E. P. na własny koszt wymienił istniejące ogrodzenie oraz na przełomie lat 70-tych i 80-tych ubiegłego wieku wymienił na nowe pokrycie dachowe na budynku mieszkalnym, czemu nie sprzeciwiali się J. P. i S. P.. Właściciele nieruchomości sąsiednich za właścicieli działki (...) uznawali wyłącznie S. P. J. P. do 1993 roku, a J. P. do 2000 roku. Po 2000 roku w ich przekonaniu właścicielem tej nieruchomości jest E. P., który zamieszkuje okresowo w budynku mieszkalnym położonym na tej nieruchomości wykorzystując go jako tzw. letni dom, wybudował na tej nieruchomości budynek warsztatu samochodowego, uprawia przydomowy ogródek, dokonuje okresowych napraw budynków znajdujących się na tej nieruchomości, ponosi opłat i ciężary publiczne związane z użytkowaniem tej nieruchomości.

Aż do dnia śmierci S. P. w 1993 roku oraz śmierci J. P. w 2000 roku żadna osoba trzecia nie domagała się od S. P. lub J. P. wydania nieruchomości gruntowej oznaczonej jako działka ewidencyjna nr (...), ani też dopuszczenia do współposiadania tej nieruchomości. Granice nie są również sporne z właścicielami nieruchomości sąsiednich. S. P. aż do dnia swojej śmierci w 1993 roku oraz J. P. do dnia swojej śmierci tj. 15 stycznia 2000 roku uważali się za wyłącznych posiadaczy samoistnych nieruchomości oznaczonej jako działka ewidencyjna nr (...). S. P. oraz J. P. aż do dnia swojej śmierci nigdy nie stwierdzili wprost, ani też w sposób dorozumiany że rezygnują oni z samoistnego posiadania tej nieruchomości albo że przekazują tę nieruchomość w posiadanie swojemu synowi E. P. lub też dopuszczają go do współposiadania samoistnego tej nieruchomości. Rodzeństwo E. P. w sposób milczący godziło się na to, aby E. P. władał całością nieruchomości, jednakże nie zrezygnowali oni nigdy ze swoich udziałów w prawie posiadania tej nieruchomości.

Dowód: zeznania E. P. (k.182v, k.429v-430), zeznania Z. H. (k.182v-183, k.430), zeznania B. K. (k.183v, k.430v), zeznania W. K. (k.430v-431), zeznania H. R. (k.385v), zeznania R. R. (k.385v-386)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z wyżej powołanych dokumentów, których wiarygodność i autentyczność nie była kwestionowana przez wnioskodawcę i uczestników w toku postępowania, w związku z czym nie wzbudziły one również wątpliwości Sądu w tym zakresie. Nadto Sąd dokonał ustaleń faktycznych w oparciu o dowód z zeznań uczestników Z. H. (k.182v-183, k.430), B. K. (k.183v, k.430v) i W. K. (k.430v-431) na okoliczność ustalenia okresu i charakteru władania nieruchomością objętą wnioskiem przez wnioskodawcę, kto i na jakiej podstawie władał nieruchomością opisaną we wniosku oznaczaną jako działka (...) położona w K. przy ul. (...) przed E. P., w jaki sposób to władztwo się objawiało, czy aktualnie nieruchomością tą włada E. P., jaki jest charakter tego władztwa, w czym ono się objawia, na jakiej postawie E. P. włada tą nieruchomością w szczególności czy została mu ona przekazana przez rodziców jeszcze za ich życia, czy we władztwie E. P. nad tą nieruchomością były jakieś przerwy jeżeli tak to w jakich okresach, czy po śmierci rodziców rodzeństwo E. P. miało dostęp do tej nieruchomości i czy wykonywało w jakikolwiek sposób nad nim władztwo jeżeli tak to kto i w jaki sposób, czy opisaną wyżej nieruchomością kiedykolwiek i w jakikolwiek sposób władała S. G. albo jej spadkobiercy, jeżeli tak to kto w jaki okresie i jaki był charakter tego władztwa oraz świadków H. R. (k.385v) i R. R. (k.385v-386) złożonych na okoliczność okresu i charakteru władania nieruchomością objętą wnioskiem przez wnioskodawcę. Powyższym zeznaniom w zakresie w jakim uczestnicy ci i świadkowie posiadali informacje Sąd dał wiarę w całości, albowiem zeznania te są logiczne, spójne i wyczerpujące, zwłaszcza co do granic przedmiotowej nieruchomości, sposobu korzystania z nieruchomości przez S. P. i J. P., a następnie po ich śmierci przez E. P., jej przeznaczenia, budowy ogrodzenia orz budynków na niej i sposobu użytkowania, a tym samym okoliczności w jakim okresie i w jakich granicach E. P. posiadał nieruchomość objętą wnioskiem o zasiedzenie. Sąd nie dał natomiast wiary zeznaniom wnioskodawcy E. P. (k.182v, k.429v-430) w części, w jakiej twierdził on, że od 1972 r. jest samoistnym posiadaczem całości nieruchomości. Jako datę początkową posiadania wskazał on 1972 rok, kiedy to wybudował na przedmiotowej nieruchomości murowany garaż, czemu nie sprzeciwiali się J. P. i S. P.. Należy podkreślić, że zeznania wnioskodawcy nie były sprzeczne z zeznaniami świadków i pozostałych uczestników postępowania co do faktów, natomiast z tych samych faktów i zdarzeń, wnioskodawca wyprowadził nieuprawniony w ocenie sądu wniosek o samoistnym posiadaniu nieruchomości oznaczonej jako działka (...). Przede wszystkim nieuprawniony był wniosek dotyczący tego, iż już w 1972 roku jego rodzice S. P. oraz J. P. nie uważali się za wyłącznych posiadaczy samoistnych nieruchomości oraz że przekazali tę nieruchomość w posiadanie swojemu synowi E. P.. Takie twierdzenia wnioskodawcy pozostają w sprzeczności z pozostałą częścią zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym zwłaszcza zeznaniami wyżej powołanych uczestników będących rodzeństwem wnioskodawcy oraz zeznaniami świadków będących właścicielami nieruchomości sąsiadujących z nieruchomością objętą wnioskiem. Z zeznań wskazanych osób jednoznacznie wynika, iż S. P. aż do dnia swojej śmierci w 1993 roku oraz J. P. do dnia swojej śmierci tj. 15 stycznia 2000 roku uważali się za wyłącznych posiadaczy samoistnych nieruchomości, nigdy nie manifestowali swoim zachowaniem ani też w wypowiedziach ustnych że rezygnują z samoistnego posiadania nieruchomości albo że przekazują tę nieruchomość w posiadanie swojemu synowi E. P. lub też dopuszczają go do współposiadania samoistnego tej nieruchomości.

Dokonując ustaleń stanu faktycznego niniejszej sprawy Sąd pominął natomiast treść zeznań T. G. (k. 31-32 akt Sądu Rejonowego w Legnicy sygn.. I Cps 30/17), albowiem nie posiadała ona wiedzy na temat okoliczności mających znaczenie dla ustalenia okresu i charakteru władania nieruchomością objętą wnioskiem przez wnioskodawcę, kto i na jakiej podstawie władał nieruchomością opisaną we wniosku oznaczaną jako działka (...) położona w K. przy ul. (...) przed wnioskodawcą, czy aktualnie nieruchomością tą włada E. P., jaki jest charakter tego władztwa, na jakiej postawie E. P. włada tą nieruchomością w szczególności czy został mu ona przekazana przez jego rodziców jeszcze za ich życia, czy we władztwie E. P. nad tą nieruchomością były jakieś przerwy jeżeli tak to w jakich okresach, czy opisaną wyżej nieruchomością kiedykolwiek i w jakikolwiek sposób władała S. G. albo jej spadkobiercy, jeżeli tak to kto w jaki okresie i jaki był charakter tego władztwa.

Sąd zważył, co następuje:

Wniosek E. P. o zasiedzenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 172 k.c. w brzmieniu obowiązującym aktualnie, tj. po nowelizacji dokonanej z dniem 1 października 1990 r. przez art. 1 pkt 32 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny (Dz.U. 1990 nr 55 poz. 321 z późn. zm.), posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze, zaś po upływie lat trzydziestu nabywa on jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.

Nabycie własności w drodze zasiedzenia uzależnione więc zostało od spełnienia dwóch podstawowych przesłanek: władania nieruchomością jako posiadacz samoistny oraz upływu ustawowego terminu zasiedzenia. Dobra lub zła wiara posiadacza nie stanowi przesłanki uzyskania własności, gdyż wpływa jedynie na długość terminu zasiedzenia. Posiadanie samoistne charakteryzuje się tym, że posiadacz włada rzeczą w takim zakresie, jak to czyni właściciel, wykorzystując taką faktyczną możliwość władania rzeczą, do jakiej uprawniony jest właściciel. Konieczne jest wykonywanie przez posiadacza czynności faktycznych wskazujących na samodzielny, rzeczywisty, niezależny od woli innej osoby stan władztwa (tak: postanowienie SN z dnia 18 września 2003 r., I CK 74/02, Lex nr 141416, wyrok SN z dnia 19 grudnia 2000 r., V CKN 164/00, LEX 52668). Zasiedzenie jest instytucją prowadzącą do nabycia prawa na skutek upływu czasu. Umożliwia ono, sankcjonując stan faktyczny, usunięcie długotrwałej niezgodności między stanem prawnym a stanem posiadania. Na skutek zasiedzenia, które następuje ex lege, dotychczasowy uprawniony traci swoje prawo, a nabywca uzyskuje je niezależnie od niego.

Posiadanie jest stanem faktycznym przejawiającym się we władztwie nad rzeczą ( corpus) oraz woli władania rzeczą dla siebie ( animus). Pierwszy element – władztwo nad rzeczą - występuje, wtedy gdy dana osoba znajduje się w sytuacji pozwalającej jej na korzystanie z rzeczy w taki sposób, w jaki mogą to czynić osoby, którym przysługuje do rzeczy określone prawo, przy czym nie jest wymagane efektywne korzystanie z rzeczy, wystarczy bowiem sama możliwość korzystania z niej, a o możliwości korzystania z rzeczy można mówić wówczas, jeżeli władający może używać rzeczy, pobierać z niej pożytki, przekształcać, a nawet zniszczyć rzecz - zakres potencjalnego korzystania z rzeczy jest najszerszy przy posiadaniu samoistnym i odpowiada ono wówczas treści prawa własności. Przy czym władztwo nad rzeczą może być uznane za posiadanie, jeżeli jest stanem trwałym, a władanie nie napotyka skutecznego oporu osób trzecich, prowadzącego do trwałej utraty władania rzeczą, choć posiadacz może w stosunku do rzeczy przejściowo nie wykonywać władztwa. Drugi zaś czynnik – wola władania dla siebie - przejawia się w podejmowaniu czynności wskazujących na to, że posiadacz traktuje faktyczny stosunek do rzeczy jako własną, nieograniczoną z reguły sferę dyspozycji.

Zdaniem Sądu zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie, że wnioskodawca E. P. był od 1972 roku samoistnym posiadaczem nieruchomości gruntowej oznaczonej jako działka ewidencyjna nr (...) o powierzchni 0,0622 ha położonej przy ul. (...) w K..

Przede wszystkim nie sposób jest uznać, iż poprzez fakt że wnioskodawca zamieszkiwał wraz z rodzicami w budynku mieszkalnym położonym na tej nieruchomości, jak również ze względu na to, że poczynił na niej w latach 70-tych i 80-tych ubiegłego wieku pewne nakłady, to spełniał tym samym przesłanki do bycia posiadaczem samoistnym tej nieruchomości w jakiejkolwiek części. Bezspornym w niniejszej sprawie był fakt, iż przedmiotową nieruchomość rodzice wnioskodawcy objęli w samoistne posiadanie nie później niż w 1932 roku i władali nią nieprzerwanie aż do śmierci S. P. w 1993 roku, po czym samoistnym posiadaczem była J. P. do swojej śmierci w 2000 roku. W ocenie sądu wnioskodawca zamieszkując w okresie od 1952 roku do połowy lat 80-tych ubiegłego wieku wraz z rodzicami czynił to na podstawie stosunku prawnego o charakterze obligacyjnym, którego podstawy tkwiły w stosunkach rodzinnych i wynikały z relacji pomiędzy rodzicami a dzieckiem. Cechy tego stosunku były zbliżone do umowy użyczenia. Żaden z przeprowadzonych dowodów nie pozwala na ustalenie, że wnioskodawca uzyskał prawo do władania nieruchomością o charakterze rzeczowym w innym trybie niż dziedziczenie po rodzicach. Z treści zeznań W. K. (k.430v-431), H. R. (k.385v) i R. R. (k.385v-386) będących właścicielami nieruchomości bezpośrednio sąsiadujących z nieruchomością objętą żądaniem wniosku wynika, że osoby te za właścicieli działki (...) uważały wyłącznie S. P. do 1993 roku, a J. P. do 2000 roku. Dopiero od 2000 roku za wyłącznego właściciela przedmiotowej nieruchomości uważają oni E. P..

Rodzice wnioskodawcy byli samoistnymi posiadaczami nieruchomości gruntowej oznaczonej jako działka ewidencyjna nr (...) o powierzchni 0,0622 ha położonej przy ul. (...) w K. nieprzerwanie od 1932 roku aż do swojej śmierci, tj. S. P. do 1993 roku, a J. P. do 2000 roku. Powyższe oznacza, że najpóźniej z dniem 31 grudnia 1962 roku nabyli oni własność tej nieruchomości przez zasiedzenie. Zgodnie bowiem z obowiązującym w dacie 31 grudnia 1962 roku przepisem art. 50 dekretu z dnia 11 października 1946 r. Prawo rzeczowe (Dz. U. 1946 nr 57 poz. 319 z późn. zm.) kto posiada nieruchomość przez lat dwadzieścia, nabywa jej własność, chyba że w chwili objęcia nieruchomości w posiadanie był w złej wierze (§ 1). Temu, kto posiada nieruchomość przez lat trzydzieści, nie można zarzucać złej wiary (§2).

Z treści postanowienia Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 20 września 2000 roku sygn.. akt VII Ns 764/00 wynika, że spadek po J. P., zmarłej dnia 15 stycznia 2000 roku w S., ostatnio stale zamieszkałej w K. na podstawie ustawy nabyły dzieci: E. P., L. M., Z. H. i M. W., każde z nich w ¼ części, tym samym wnioskodawca E. P. z dniem 15 stycznia 2000 roku jako spadkobierca J. P. stał się współwłaścicielem nieruchomości w zakresie ¼ udziału w prawie własności, jaki przypadał J. P. za jej życia. Tym samym skoro wnioskodawca w dacie wytoczenia wniosku o zasiedzenie w niniejszej sprawie był już współwłaścicielem nieruchomości, wniosek o zasiedzenie podlegał oddaleniu również z tej przyczyny, bowiem wnioskodawca dysponuje aktualnie tytułem własności co do udziału odziedziczonego po matce.

Jak natomiast wynika z zajętego przez uczestniczki Z. H. i M. W. stanowiska, uczestniczki te będące jednocześnie siostrami wnioskodawcy zgodnie twierdziły, że nie sprzeciwiają się co prawda treści wniosku o zasiedzenie, jednakże oczekują one, że wnioskodawca E. P. dokona na ich rzecz spłat pieniężnych w bliżej nieokreślonych kwotach z tytułu nabycia przez niego własności nieruchomości gruntowej oznaczonej jako działka ewidencyjna nr (...), która należała wcześniej do ich rodziców. Powyższe zachowanie uczestniczek wskazuje zatem, że rodzeństwo E. P. co prawda w sposób milczący godziło się na to, aby E. P. władał całością nieruchomości, jednakże nie zrezygnowali oni nigdy ze swoich udziałów w tej nieruchomości. Pomiędzy spadkobiercami S. P. i J. P. nie doszło również nigdy do nieformalnego działu spadku, w wyniku którego L. M., Z. H. i M. W. zrzekłyby się swoich udziałów spadkowych po S. P. i J. P., w tym udziałów w prawie własności w/w nieruchomości, na rzecz wnioskodawcy. L. M., Z. H. i M. W. nie dokonały również przeniesienia w drodze nieformalnej umowy darowizny ani też zrzeczenia się na rzecz E. P. przysługujących im udziałów w prawie własności nieruchomości.

W tym stanie rzeczy nie są spełnione określone w art. 172 k.c. ani przesłanka dotycząca długości okresu posiadania ani też przesłanka samoistnego charakteru posiadania przez wnioskodawcę całości nieruchomości objętej wnioskiem o zasiedzenie. Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w punkcie 1 postanowienia.

Na zasadzie art. 520 § 1 k.p.c. w punkcie 2 postanowienia orzeczono, iż wnioskodawca i uczestnicy ponoszą koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie.

Zgodnie z zarządzeniem z dnia 3 listopada 2015 roku adw. K. J. pełnił w niniejszej sprawie obowiązki kuratora ustanowionego dla nieznanej z miejsca pobytu uczestniczki E. D.. Za pełnione czynności należało więc przyznać mu wynagrodzenie. Zgodnie z treścią rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 listopada 2013r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz.U. z 2013r. nr 1476) wysokość wynagrodzenia kuratora ustanowionego dla strony w sprawie cywilnej, zwanego dalej "kuratorem", nie może przekraczać stawek minimalnych przewidzianych przepisami określającymi opłaty za czynności adwokackie, a w przypadku gdy kuratorem jest radca prawny, przepisami określającymi opłaty za czynności radców prawnych (§ 1 ust.1). Wysokość stawek minimalnych w sprawach nieokreślonych w przepisach, o których mowa w ust. 1, ustala się, przyjmując za podstawę stawkę w sprawach o najbardziej zbliżonym rodzaju (§ 1 ust.2). Wynagrodzenie kuratora będącego podatnikiem obowiązanym do rozliczenia podatku od towarów i usług podwyższa się o kwotę podatku od towarów i usług, określoną zgodnie ze stawką tego podatku obowiązującą w dniu orzekania o wynagrodzeniu (§1 ust.3).

Stosownie do treści przepisu § 8 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t.j.Dz. U. z 2013 r.,poz. 461), adwokatowi pełniącemu funkcję kuratora w niniejszej sprawie należy się wynagrodzenie w kwocie 1.200 zł. Ponieważ wynagrodzenie należne kuratorowi będącemu adwokatem ulega podwyższeniu o stawkę podatku od towarów i usług, stosownie do przepisu § 1 ust. 3 powołanego wyżej rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 listopada 2013r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz.U. z 2013r. nr 1476) kuratorowi przyznano wynagrodzenie w kwocie 1.476 zł. Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w punkcie 3 sentencji postanowienia.

Na podstawie art. 113 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. zakresie kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. 2016 poz. 623 z późn. zm.) sąd nakazał pobrać od wnioskodawcy E. P. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kielcach kwotę 284 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych. Na koszty sądowe wyłożone w niniejszej sprawie tymczasowo przez Skarb Państwa złożyła się kwota 284 zł stanowiąca nie pokrytą przez wnioskodawcę ani też żadnego z uczestników część przyznanego (...) Sp. z o.o. w W. wynagrodzenia za zamieszczenie ogłoszenia prasowego w „Rzeczpospolitej – Komunikaty i ogłoszenia” z dnia 30 czerwca 2016 r. (k. 386), którą do kwoty 700 zł wypłacono z uiszczonej przez wnioskodawcę zaliczki zaksięgowanej pod pozycją (...), a w pozostałej części tymczasowo z sum Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Kielcach). Sąd uznał, iż powyższymi kosztami sądowymi wnioskodawca w niniejszej sprawie powinien być obciążony w całości zgodnie z art. 520 § 1 k.p.c. jako osoba zainteresowana wydaniem rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie i której działanie w sprawie wywołało konieczność zamieszczenia przez Sąd ogłoszenia w prasie.

SSR Grzegorz Szyba