Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kielcach

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym dnia 13 maja 2024 roku strona powodowa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. domagała się zasądzenia od pozwanej D. S. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...) S. dr n. med. D. S.” w B. kwoty 646,28 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od kwoty 520,85 zł od dnia 5 stycznia 2023 roku i z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 125,43 zł od dnia 13 maja 2024 roku do dnia zapłaty oraz wniosła o zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd zważył co następuje:

Zgodnie z art. 505 ⁸ § 4 k.p.c. w sprawach, w których wartość przedmiotu sporu nie przekracza czterech tysięcy złotych, uzasadnienie wyroku ogranicza się do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowią niżej wyjaśnione przepisy prawa przepisy art. 805 § 1 k.c. w zw. z art. 481 § 1 i 2 k.c.

Zgodnie z art. 353 § 1 k.c., zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje - także w sposób odpowiadający tym zwyczajom. W taki sam sposób powinien współdziałać przy wykonaniu zobowiązania wierzyciel (art. 354 § 1 i 2 k.c.).

Przepis art. 535 § 1 k.c. Zgodnie z tym przepisem przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Przy sprzedaży jako umowie wzajemnej świadczenia stron powinny być spełnione równocześnie, chyba że m.in. z umowy stron wynika, że jedna ze stron obowiązana jest do wcześniejszego świadczenia (art. 488 § 1 k.c.).

W niniejszej sprawie nie ulegało wątpliwości, iż Sąd miał do czynienia z transakcjami handlowymi zawartymi pomiędzy przedsiębiorcami w ramach wykonywanych działalności gospodarczych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 8 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (dalej jako „ustawa”),

Zgodnie zaś z art. 7 ust. 1 ustawy - z wyłączeniem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny - wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, chyba że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

1) wierzyciel spełnił swoje świadczenie;

2) wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie.

W okolicznościach niniejszej sprawy bezsporne jest, że powódka sprzedała pozwanej określone każdorazowo w poszczególnych fakturach VAT towary, które zostały jej wydane, czemu pozwana nie zaprzeczała. Bezspornym pozostaje, że pozwana nie kwestionowała należności głównej oraz odsetek wskazanych przez powódkę, jak również ilość dni opóźnienia.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy, wierzycielowi od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o których mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1, przysługuje od dłużnika, bez wezwania, równowartość kwoty: 1) 40 euro - gdy wartość świadczenia pieniężnego nie przekracza 5000 złotych; 2) 70 euro - gdy wartość świadczenia pieniężnego jest wyższa niż 5000 złotych, ale niższa niż 50 000 złotych.

Wobec tego, biorąc pod uwagę regulacje zawarte w przepisach art. 10 ust. 1 i art. 7 ust. 1 ustawy wskazać należy, że jedynym warunkiem powstania prawa wierzyciela do rekompensaty jest nabycie prawa do odsetek w transakcjach handlowych. Zatem skoro wierzyciel nabył prawo do odsetek za opóźnienie w transakcjach handlowych, to nabył również prawo do rekompensaty.

Skoro zaś, jak wyżej wskazano strona powodowa miała uprawnienie do żądania odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych, mogła także skutecznie domagać się zasądzenia równowartości 40 euro od zapłaty po terminie płatności należności 3.324,02 zł wynikającej z faktury nr (...) z dnia 11 sierpnia 2022 roku oraz – równowartości 70 euro od zapłaty po terminie płatności należności 9.951,66 zł wynikającej z faktury nr (...) z dnia 21 sierpnia 2022 roku.

Uwzględniając, że rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie dotyczy także odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty odsetek skapitalizowanych od dnia wytoczenia powództwa, wskazać należy, że Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Stosownie do § 2 powołanego przepisu, jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych.

W realiach niniejszej sprawy zawarcie i realizacja każdej kolejno zawieranej umowy następowało poprzez składanie zamówień przez pozwaną u powódki, zatem każde zamówienie należało zakwalifikować jako umowę sprzedaży. Każda transakcja sprzedaży była dokumentowana osobną fakturą, na której podstawie następowała dostawa towaru, i zapłata ceny przez pozwaną. Stąd każda kolejna faktura dokumentowała odrębną transakcję handlową, co uzasadniało naliczenie kwoty rekompensaty od każdej z tych dwóch faktur. Zgodnie z art. 11 ust. 1 pkt 2 ustawy, jeżeli strony transakcji handlowej zastrzegły w umowie, że świadczenie pieniężne będzie następować częściami, uprawnienie do kwoty, o której mowa w art. 10 ust. 1 ww. ustawy, oraz do zwrotu kosztów odzyskiwania należności, o których mowa w art. 10 ust. 2 ww. ustawy - przysługuje odrębnie od niezapłaconej części. W niniejszej sprawie świadczenie między stronami było spełniane częściami i sukcesywnie, w zależności od składanego zamówienia, w oparciu o dostarczane faktury VAT odpowiadające składanemu przez stronę pozwaną zamówieniu. Tym samym rekompensata za koszty odzyskiwania należności przysługuje od każdego świadczenia częściowego objętego fakturą VAT (tak Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z 27 lutego 2018 r. sygn. akt: V ACa 1107/17).

W niniejszej sprawie pozwany uważał powództwo za niezasadne z uwagi na to, że powód nie podjął żadnych czynności windykacyjnych względem dłużnika, wywodząc dalej, iż skoro powód nie poniósł żadnych kosztów związanych z windykacją, to nie przysługują mu rekompensaty za koszty odzyskiwania należności. Pozostałe przesłanki rekompensaty nie były kwestionowane. Pozwana podniosła także, że powód przez okres czterech miesięcy dysponował nadpłatą w kwocie 3627,64 zł. dokonaną we wrześniu 2022 roku , czerpiąc z tego tytułu korzyści. Pozwana wezwała do zwrotu nadpłaty w dniu 10 stycznia 2023r., która została dokonana w dniu 20 stycznia 2023r. Dlatego powódka winna zwrócić dla pozwanej odsetki za brak niezwłocznego zwrotu nadpłaty w kwocie 193,90 zł. oraz rekompensaty koszty odzyskiwania należności w kwocie 187,92 zł. Stanowisko to jest nieprawidłowe. Jeszcze raz wskazać należy, że zgodnie zaś z art. 7 ust. 1 ustawy - z wyłączeniem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny - wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, chyba że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

1) wierzyciel spełnił swoje świadczenie;

2) wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie.

Tymczasem przy świadczeniu nienależnym nie mamy do czynienia ze spełnieniem świadczenia, a zatem odsetki we wskazanej wysokości i rekompensata nie należą się pozwanej. Sąd nie zastosował też art. 5 kc. Co prawda powódka dysponowała kwotą wskazaną przez pozwaną przez okres 4 miesięcy, lecz po wezwaniu natychmiast kwotę tę zwróciła. Nie matu zatem naruszenia etyki biznesu i dobrych obyczajów kupieckich.

W związku z tym powództwo należało uwzględnić w całości.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. Strona pozwana przegrała sprawę, co uzasadniało włożenie na pozwaną obowiązek zwrotu wszystkich kosztów procesu. Na zasądzoną kwotę 387 zł złożyły się następujące należności:

- 270 zł tytułem wynagrodzenia zawodowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego na podstawie § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tj. Dz. U. z 2023 r. poz. 1935);

- 100 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu;

- 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Kwota ta została zasądzona wraz z wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, zgodnie z treścią brzmieniem art. 98 § 1 ¹ k.p.c., w myśl którego, od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie powołanych przepisów, orzeczono jak w części dyspozytywnej wyroku.

Sędzia Anna Jermak

ZARZĄDZENIE

1. Odnotować w systemie.

2. Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego.

Sędzia Anna Jermak

K., dnia 6 grudnia 2024 roku