Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kielcach

UZASADNIENIE

Powód A. G. w pozwie złożonym w dniu 8 sierpnia 2023r., skierowanym Wojewódzkiemu Ośrodkowi Ruchu Drogowego w K. wnosił o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kwoty 8.235,00 zł tytułem odszkodowania w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Ponadto powód domagał się zasądzenia od pozwanego na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia prawomocności wyroku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu tego pozwu powód wywodził, iż był zatrudniony w pozwanym Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego w K. jako egzaminator II stopnia od dnia 31 lipca 1998r, ostatnio w wymiarze pół etatu i nienagannie wywiązywał się ze swoich obowiązków. Podnosił, że otrzymał dyplomy uznania za pracę, natomiast w 2023r. zachorował i przebywał przez okres leczenia na zwolnieniu lekarskim od 4 lutego 2023r. do 4 sierpnia 2023r. Dalej podnosił, że po zakończeniu leczenia stawił się do pracy i przedłożył zaświadczenie lekarskie o zdolności do pracy i zaświadczenie psychologiczne o zdolności do wykonywania zadań egzaminatora, a tymczasem pracodawca w dniu 7 sierpnia 2023r. wręczył mu pismo o rozwiązaniu umowy o pracę, podając w nim jako przyczyny długotrwałą nieobecność i rzekomą dezorganizację u pracodawcy. Powód zarzucał, że te przyczyny są nieprawdziwe, a ponadto dotyczą wadliwej organizacji pracy pozwanego pracodawcy i są zatem nieuzasadnione. Dalej wywodził, że u pozwanego jest zatrudnionych około 24 egzaminatorów i nie było żadnego problemu by w razie choroby jednego egzaminatora przyjąć inną osobę lub zwiększyć wymiar pracy innym pracownikom. Twierdził, że jest to normalne działanie, które podejmuje pracodawca na wypadek choroby pracownika, natomiast rozwiązanie umowy o pracę tylko z powodu choroby narusza konstytucyjną zasadę prawa do zabezpieczenia społecznego na wypadek choroby i stanowi o szykanowaniu pracownika podlegającego szczególnej ochronie. Wywodził, że u pozwanego nie zaszły żadne obiektywne zjawiska polegające na dezorganizacji funkcjonowania zakładu pracy i nie nastąpiły żadne uchybienia w terminach przeprowadzenia egzaminów na prawo jazdy z braku egzaminatorów, a do rozwiązania jego umowy o pracę doszło przy braku wymaganej prawem opinii związku zawodowego, o jakiej mowa w przepisie art. 38 § 1 k.p. Wyjaśniał wreszcie, iż w chwili obecnej uzyskał już uprawnienia emerytalne i wobec postawy pracodawcy nie liczy na dalsze zatrudnienie i dlatego dochodzi tylko odszkodowania w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia za niezasadne rozwiązanie stosunku pracy, bo brak wskazania realnych powodów rozwiązania umowy o pracę z pracownikiem zdolnym do pracy i pracującym nienagannie przez okres 25 lat należy ocenić jako bezzasadne (k. 5 - 7).

Pozwany Wojewódzki Ośrodek Ruchu Drogowego w K. w odpowiedzi na ten pozew, złożonej w dniu 18 września 2023r. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany wywodził, że wnioski i twierdzenia powoda są oczywiście bezzasadne. Pozwany podniósł, że wypowiedzenie umowy o pracę nastąpiło z uwagi na długotrwałą nieobecność w pracy, która prowadziła do częstej dezorganizacji procesu pracy z uwagi na brak możliwości wykonywania obowiązków w sposób przewidywalny i mający negatywny wpływ na organizację procesu egzaminowania kandydatów na kierowców. Dalej wskazał, że nieobecność powoda do początku sierpnia 2023r. trwała łącznie 217 dni, a podobne sytuacje dezorganizacji pracy ośrodka miały miejsce w latach poprzednich, gdyż powód w 2021r. pozostawał nieobecny w pracy przez 84 dni i w 2020r. łącznie nieobecności wyniosły 215 dni. W związku z tym pozwany podkreślał, że nieobecność powoda w 2023r. nie miała charakteru incydentalnego. Pozwany podkreślił, że zgodnie z przepisami prawa pracy pracodawca może rozwiązać stosunek umowny w każdym czasie za wypowiedzeniem (w tym przypadku 3 miesięcznym), a zwłaszcza w chwili gdy pracownik wróci do pracy po nieobecności 9w tym przypadku po 182 dniach choroby i pobierania z tego tytułu zasiłku chorobowego). Podnosił, że twierdzenia powoda co możliwości zatrudnienia innego pracownika na czas jego nieobecności w pracy są nietrafne, a argumentacja powoda odwołująca się do podstawowych zasad konstytucyjnych sprowadza się do tezy, że pracodawca nie może nigdy wypowiedzieć stosunku pracy w wyniku długotrwałej nieobecności, gdyż stanowi to szykanowanie pracownika. Wywodził, że kolejny zarzut powoda dotyczący braku pozyskania przez pracodawcę informacji ze związków zawodowych nie polega na prawdzie bowiem jako pracodawca zwracał się w lipcu 2023r. do funkcjonującego w Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego związku zawodowego z pytaniem o przynależność pracownika – A. G.. (k. 22 - 23).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód A. G., ur. (...), ma obecnie 65 lat. Posiada wykształcenie wyższe i tytuł magistra prawa.

Powód był zatrudniony w pozwanym Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego w K. od dnia 1 sierpnia 1998r. jako egzaminator II stopnia, przy czym ostatnio w wymiarze pół etatu.

Powód wykonywał swoją pracę w sposób prawidłowy i niebudzący żadnych zastrzeżeń przełożonych. Za swoją pracę powód otrzymał dyplomy uznania.

W 2020r. powód był nieobecny w pracy łącznie 215 dni, w tym przez 205 dni przebywał na zwolnieniu lekarskim z powodu choroby, a przez 10 dni przebywał na urlopie wypoczynkowym. W 2021r. powód wykorzystał 34 dni urlopu wypoczynkowego, a przez 50 dni przebywał na zwolnieniu lekarskim, czyli łącznie był nieobecny w pracy przez 84 dni. W 2022r. powód był nieobecny w pracy łącznie przez 47,5 dni, w tym 30 dni na urlopie wypoczynkowym i 7 dni na zwolnieniu lekarskim. Wreszcie w 2023r. powód był nieobecny w pracy z powodu choroby od 4 lutego 2023r. do 4 sierpnia 2023r. Jego niezdolność do pracy w tym okresie czasu była związana z operacją prawego biodra – wymianą panewki biodrowej prawej na którą otrzymał skierowanie w październiku 2022r. Wcześniej w 2020r. powód był długotrwale niezdolny do pracy w związku z operacją lewego biodra – wymianą panewki biodrowej lewej.

Od października 2022r. obecna dyrektor pozwanego Wojewódzkiego Ośrodka Ruchu Drogowego w K. A. K. chciała uzyskać od powoda deklarację czy w związku ze zbliżającym się terminem osiągnięcia wieku emerytalnego – w dniu 13 kwietnia 2023r. - zamierza odejść na emeryturę i powód na początku lutego 2023r. przed udaniem się na operację prawego biodra złożył jej ustną deklarację, że zamierza odejść na emeryturę, ale w czerwcu lub lipcu 2023r.

Powód przebywając od 4 lutego 2023r. na długotrwałym zwolnieniu lekarskim wykorzystał pełny, 182 – dniowy okres zasiłkowy. Jego nieobecność powodowała, że tym czasie w pozwanym Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego w K. wyznaczanych było mniej egzaminów dla kandydatów na kierowców, gdyż jeden egzaminator może przeprowadzić 9 egzaminów w danym dniu w ciągu 8 godzin, a w wyjątkowych wypadkach może przeprowadzić jeszcze jeden egzamin, ale o tym dyrektor Ośrodka musi powiadomić Marszałka Województwa. Podczas nieobecności powoda nie miał on wyznaczanych egzaminów i w tej sytuacji ilość egzaminów w Ośrodku była mniejsza o taką ilość jaka mogłaby być przydzielona powodowi, gdyby był w pracy. Wydłużało to okres wyczekiwania na termin egzaminu. Nie było prawnej możliwości przydzielenia większej ilości egzaminów w danym dniu innym egzaminatorom. Nie było też możliwości zatrudnienia innej osoby na stanowisku egzaminatora na podstawie umowy zlecenia, gdyż egzaminatorzy mogą być zatrudnieni tylko na podstawie umowy o pracę.

Powód A. G. w okresie przebywania na zwolnieniu lekarskim nie złożył do pracodawcy żadnego pisma w sprawie jego deklarowanego wcześniej ustnie przejścia na emeryturę po osiągnięciu już wieku emerytalnego.

Powód przebywał na zwolnieniu lekarskim do dnia 5 sierpnia 2023r., a z dniem 7 sierpnia 2023r. odzyskał zdolność do pracy co zostało poświadczone orzeczeniem lekarskim nr (...) wydanym w dniu 7 sierpnia 2023r. przez lekarza R. K. i badaniem psychologicznym nr (...) przeprowadzonym w tym samym dniu przez psychologa mgr R. Ł.. Powód przedłożył te orzeczenia, jak i zaświadczenie lekarskie o zakończeniu leczenia wystawione 2 sierpnia 2023r. przez lekarza A. T., specjalistę ortopedii i traumatologii pozwanemu pracodawcy i stawił się do pracy.

Wówczas w tym samym dniu, tj. 7 sierpnia 2023r., powód otrzymał od pracodawcy pismo rozwiązujące z nim umowę o pracę zawartą w dniu 31 lipca 1998r. na czas nieokreślony z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia stosownie do art. 30 § 1 pkt 2 k.p. w związku z art. 36 § 1 pkt 3 k.p., upływającego z dniem 30 listopada 2023r.

W piśmie tym pozwany wskazał, że powodem wypowiedzenia umowy jest długotrwała nieobecność w pracy spowodowana chorobą, która poważnie dezorganizuje proces pracy z uwagi na brak możliwości wykonywania obowiązków, mający negatywny wpływ na organizację procesu egzaminowania kandydatów na kierowców i kierowców.

W tym piśmie pracodawcy zostało zawarte pouczenie o przysługującym powodowi w terminie 21 dni od dnia doręczenia tego pisma prawie wniesienia odwołania do Sądu Rejonowego – Sądu Pracy w K..

Powód otrzymał to pismo w dniu 7 sierpnia 2021r. co potwierdził swoim podpisem na tym piśmie i nie zgadzając się z tym wypowiedzeniem umowy o pracę złożył odwołanie (pozew) w niniejszej sprawie.

Przebywając na zwolnieniu lekarskim powód otrzymał, tak jak i inni egzaminatorzy, podwyżkę wynagrodzenia, a już po jego powrocie do pracy w okresie biegu okresu wypowiedzenia umowy o pracę pozwany w dniu 4 września 2023r. wypłacił powodowi nagrodę jubileuszową w kwocie 4.862,51 zł. Powód po powrocie do pracy wykonuje nadal swoje obowiązki egzaminatora II stopnia i nie było zgłaszanych zastrzeżeń do jego pracy. Powód będzie wykonywał swoją pracę do dnia 30 listopada 2023r., tj. do upływu okresu wypowiedzenia umowy o pracę.

W dniu wypowiedzenia umowy o pracę powód nie należał do żadnego związku zawodowego, natomiast pozwany przed dokonaniem przedmiotowego wypowiedzenia w piśmie z dnia 21 lipca 2023r. zwrócił się z prośbą do Zarządu działającego u pozwanego Oddziału Terenowego (...) o udzielenie informacji, czy A. G. jest członkiem związków zawodowych i korzysta z ochrony związkowej.

W odpowiedzi na to pismo M. P. w imieniu Zarządu Oddziału Terenowego (...) w K. pismem także z dnia 21 lipca 2023r. poinformował dyrektora pozwanego, że A. G. nie jest członkiem związków zawodowych.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: akt osobowych powoda A. G. oraz dokumentów złożonych do akt sprawy w tym: wypowiedzenia umowy o pracę z dnia 7 sierpnia 2023r. (k.10), zaświadczenia lekarskiego z 2 sierpnia 2023r. (k.11), orzeczenia lekarskiego z 7 sierpnia 2023r. (k. 12), orzeczenia psychologicznego z 7 sierpnia 2023r. (k. 13), zestawień nieobecności powoda w latach 2020 - 2023 (k.25 – 28) i listy płac za wrzesień 2023r. (k.29), których treść i autentyczność nie budziła wątpliwości i nie były one przez strony kwestionowane.

Podstawą ustaleń Sądu były także zeznania powoda A. G. i dyrektora pozwanego A. K. (k.30v – 32).

Sąd dał w pełni wiarę zeznaniom dyrektora pozwanego, gdyż są one stanowcze, wewnętrznie spójne i logicznie przekonywujące, a przez to wiarygodne. Ponadto korespondują one z innymi dowodami w postaci dokumentów tworząc zwartą logiczną całość. Za wiarygodne w przeważającej części Sąd uznał także zeznania powoda, a nie dał wiary jego zeznaniom jedynie w tej części, w której pozostawały one w sprzeczności z innymi dowodami w sprawie, przy czym zauważyć należy, że ta część jego zeznań, którym Sąd nie dał wiary, dotyczyła przede wszystkim wpływu nieobecności powoda na funkcjonowanie pozwanego.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo A. G. jest niezasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z dyspozycją art. 30 § 1 k.p. umowa o pracę zawarta na czas nieokreślony rozwiązuje się, m. in. przez oświadczenie jednej ze stron z zachowaniem okresu wypowiedzenia (pkt 2). Stosownie do przepisu art. 32 § 1 pkt 3 k.p. każda ze stron może rozwiązać za wypowiedzeniem umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony, zaś zgodnie z § 2 tegoż artykułu rozwiązanie umowy o pracę następuje z upływem okresu wypowiedzenia. Z kolei art. 36 § 1 pkt 3 k.p. stanowi, że okres wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest uzależniony od okresu zatrudnienia u danego pracodawcy i – jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 3 lata – wynosi 3 miesiące.

Wymogi formalne rozwiązania umowy o pracę regulują przepisy art. 30 k.p. w § 3 – 5. Przepisy te stanowią, iż oświadczenie każdej ze stron o wypowiedzeniu umowy o pracę powinno nastąpić na piśmie (§ 3), przy czym w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie umowy (§ 4), a ponadto powinno być zawarte pouczenie o przysługującym pracownikowi prawie odwołania do sądu pracy (§ 5).

Podkreślić należy, że prawidłowe rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem wymaga zarówno istnienia przyczyny uzasadniającej to rozwiązanie, jak też wskazania jej w piśmie pracodawcy o rozwiązaniu umowy, przy czym pracodawca ma obowiązek wskazania w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę konkretnej i rzeczywistej przyczyny uzasadniającej to rozwiązanie, co wyraźnie przewiduje dyspozycja przepisu art. 30 § 4 k.p., zaś nie wykonanie tego obowiązku jest naruszeniem przepisów o rozwiązaniu umów o pracę (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 1997 r., I PKN 173/97, OSNP 1998/8/243). Podanie przez pracodawcę w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę przyczyny pozornej (nierzeczywistej, nieprawdziwej) jest równoznaczne z brakiem wskazania przyczyny uzasadniającej rozwiązanie umowy o pracę w pojęciu art. 30 § 4 k.p. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1999 r., I PKN 304/99, OSNP 2001/4/118).

Wskazać również należy, że podanie w pisemnym oświadczeniu pracodawcy przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie umowy o pracę powoduje, iż spór przed sądem toczy się jedynie w granicach przyczyny podanej w pisemnym oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 września 1980 roku, I PRN 86/80). Zgodnie zaś ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 19 lutego 1999 roku (I PKN 571/98, OSNAPiUS 2000, nr 7, poz. 266) pracodawca nie może wykazać zasadności wypowiedzenia umowy o pracę na podstawie innej przyczyny niż wskazana w wypowiedzeniu (art. 30 § 4 k.p.).

Zgodnie z art. 45 § 1 k.p. w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. Sąd pracy może jednak nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu (art. 45 § 2 k.p.). Pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 2 miesiące, a gdy okres wypowiedzenia wynosił 3 miesiące - nie więcej niż za 1 miesiąc (art. 47 zd. 1 k.p.).

Niewątpliwie w niniejszej sprawie pozwany Wojewódzki Ośrodek Ruchu Drogowego w K. dopełnił wymogów formalnych wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony przewidzianych w art. 30 § 3 i § 5 k.p. Przedmiotowe wypowiedzenie zostało bowiem złożone powodowi A. G. na piśmie, zawierało przyczynę rozwiązania stosunku pracy oraz zamieszczono w nim pouczenie o przysługującym powodowi prawie i terminie wniesienia odwołania do Sądu Pracy. Zachowano również wymagany okres wypowiedzenia określony przez art. 36 § 1 pkt 3 k.p. (3 miesiące) w związku z faktem, iż powód był zatrudniona przez pozwanego pracodawcę od 1998r., a więc niewątpliwie ponad 3 lata.

Z kolei analizując wskazaną przyczynę wypowiedzenia przedmiotowej umowy o pracę, w ocenie Sądu, uznać należy, iż spełnia ona wymóg konkretności, albowiem biorąc pod uwagę treść oświadczenia pozwanego pracodawcy z dnia 7 sierpnia 2023r. przyjąć należy, że pozwany w sposób wystarczająco precyzyjny wskazał przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę i nie ma żadnych podstaw do twierdzenia, że została ona sformułowana ogólnikowo, w sposób niepozwalający na jej konkretne, jednoznaczne zrozumienie przez pracownika. Zauważyć przy tym należy, że powód nie kwestionował formalnej prawidłowości dokonanego mu wypowiedzenia umowy o pracę.

Spór między stronami w niniejszej sprawie dotyczył jedynie prawdziwości przyczyny tego wypowiedzenia wskazanej w piśmie z dnia 7 sierpnia 2023r..

W ocenie Sądu, analiza całokształtu zebranego materiału dowodowego uzasadnia stwierdzenie, że podana przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę jest prawdziwa, czyli rzeczywista. Bezspornie bowiem powód był długotrwale niezdolny do pracy z powodu choroby i skutkowało to jego długotrwałą – 6 miesięczną - nieobecnością w pracy, a to niewątpliwie musiało wpływać i wpływało na organizację pracy egzaminatorów w pozwanym Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego w K., gdyż przez ten okres czasu absencja powoda spowodowała zmniejszenie ich ilości, a to musiało wpływać na organizację pracy pozostałych egzaminatorów, a przede wszystkim skutkowało zmniejszeniem ilości egzaminów przeprowadzanych w danych dniach. Wynikało to w sposób niebudzący wątpliwości z obowiązujących przepisów regulujących ściśle zasady przeprowadzania egzaminów dla kandydatów na kierowców i kierowców. To powodowało, że w wielu przypadkach musiał się wydłużyć czas oczekiwania na termin egzaminu, a to mogło też skutkować rezygnacją z podejścia do egzaminu w pozwanym Ośrodku.

Tak więc, zdaniem Sądu, nie może budzić żadnych wątpliwości, że nieobecność powoda, wprawdzie zrozumiała i niezawiniona przez niego, ale miała negatywny wpływ na organizację procesu egzaminowania kandydatów na kierowców i kierowców. Wywody powoda przeczące temu należy uznać za całkowicie bezzasadne i gołosłowne, a nawet absurdalne i irracjonalne, bo gdyby jego nieobecność i to tak długa, faktycznie nie wpływała na funkcjonowanie pozwanego, to w istocie oznaczałoby to, że jego zatrudnienie było zbędne, a przecież ani powód, ani pozwany tak nie twierdzili. W ocenie Sądu, każda dłuższa, a w szczególności długotrwała nieobecność chociażby jednego pracownika zawsze wpływa na funkcjonowanie firmy, zakładu pracy i zazwyczaj skutkuje koniecznością zmian w organizacji pracy innych pracowników. Gdyby takiego efektu absencji nie było to oznaczałoby, że istniejąca struktura zatrudnienia jest nieracjonalna, a przez to wadliwa (nieprawidłowa).

W ocenie Sądu, za całkowicie bezzasadne należy także uznać wywody powoda formułujące zarzuty do pozwanego o niewłaściwej organizacji pracy, zwłaszcza w zakresie zastąpienia powoda. Dyrektor pozwanego A. K. zeznając na rozprawie w dniu 11 października 2023r. w charakterze strony w sposób jasny i jednoznaczny przedstawiła zasady funkcjonowania procesu egzaminowania i brak możliwości skutecznego zastąpienia powoda podczas jego nieobecności przez innych egzaminatorów. Godzi się podkreślić, że Sąd dał w pełni wiarę jej zeznaniom z przyczyn już wyżej wskazanych. Dał więc także w pełni wiarę jej stwierdzeniu, że nie miała nigdy żadnych złych intencji wobec powoda i że on o tym wie, a istotnym potwierdzeniem tego stwierdzenia jest także fakt podwyższenia powodowi, tak jak i innym egzaminatorom, wynagrodzenia, gdy przebywał on na zwolnieniu lekarskim oraz fakt wypłacenia mu nagrody jubileuszowej już po wypowiedzeniu mu umowy o pracę.

W świetle powyższych wywodów i ustaleń, w ocenie Sądu, uznać należy, iż przyczyna wypowiedzenia powodowi umowy o pracę, wskazana w oświadczeniu pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę z dnia 7 sierpnia 2023r, jest zarówno konkretna, jak i prawdziwa (rzeczywista), a wobec tego spełnia ona wymogi opisane w art. 30 § 4 k.p. W tej sytuacji przedmiotowe wypowiedzenie umowy o pracę jest prawidłowe formalnie i merytorycznie zasadne, a wobec tego powództwo A. G. jawi się jako całkowicie bezzasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

Dlatego też Sąd oddalił to powództwo, orzekając jak w pkt I sentencji wyroku.

Ponadto Sąd mając na uwadze wynik procesu orzekł o kosztach procesu na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca proces obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi koszty celowego dochodzenia praw lub celowej obrony, w tym wynagrodzenie pełnomocnika. W niniejszej sprawie koszty procesu stanowią koszty zastępstwa procesowego – wynagrodzenia radcy prawnego informacje o jednostcew kwocie 180 zł, ustalone na podstawie § 9 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz. U. 2018 poz. 265 z późn. zm.). Zatem należało zasądzić od powoda jako strony przegrywającej proces na rzecz pozwanego jako strony wygrywającej kwotę 180,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, orzekając jak w pkt II sentencji wyroku.

Sędzia SR Ryszard Karczewski